Unuttuğumu sanma sakın, bir seraptı yolumu kesen,
Geç kaldım sadece biraz; güller, düşler derken…
Bakarken sana, birden bire inivermişti önüme bir perde…
Aldatmaca oyunlar, oyuncular… dizilmişlerdi sahneye,
Gözleri sanki seni oynuyordu sahnedeki güzel kadının
Oturduğum koltukta büyülendim, esiri oldum bakışlarının,
Ayrılamadım bir türlü, aklım sende olsa da…
Tuttular elimden aldılar oyuna,
Kaldım büyülü gözlerle karşı karşıya…
Sen misin o, yoksa o mu sen… şaşırdım kaldım…
Kalp atışları çarptı beni ilk defa sarıldım,
Ellerinin sıcaklığı değdi ellerime bu sensin dedim,
Yumuşacık ipeksi teni dudaklarımda,
Tanıdık geldi ince beli, sarıyorum hep rüyalarımda,
Büyük sahrada kalmışım yedi yıldır sanki ,
İndirdin aniden bahar yağmurlarını kavrulmuş bu sineye,
Şaşkına döndüm.. kana kana içtim hasretini,
Yağmurlar durdu, bu garip gönül kaldı yalnız başına yine
İsyan ediyorum beni bıraktığın ıssız, sensizlik çöllerine…
Öğrenirim sanmıştım seni unutmayı, anlıyorum şimdi…
Değil unutmak, sensizlik içimde o kadar büyüdü ki;
Her şeyde görmeye başladım tıpkı rüyada gibi seni…
Ama çok yoruldum, kalbimde sır gibi seni saklamaktan…
Ne olur biraz yakın ol, biraz sev, anla ne olur biraz beni…
Orhan Çimen